એક કચોરી, દો સમોસા. જિંદગી… તેરા ક્યા હૈ ભરોસા.

“નમસ્તે સર,અહિં કોઇની લાશ પડી છે.જલદી આવી જાઓ…”-એક અજાણ્યા પુરુષનો અવાજ ઇન્સપેકટર વાઘલેના કાને અથડાયો.

“ક્યાં છો તમે? અને કોણ છે એ? તમે એમને ઓળખો છો?” વાઘલે તાડૂક્યા.

“હું અત્યારે એણાસંણ રેલ્વે સ્ટેશનથી થોડે દુર આવેલા અંબે માતાના મંદિર નજીક છુ. અને ઓળખાણની ક્યાં માંડો છો…અત્યારે તો ખાલી એટલી જ ખબર પડે છે કે આ લાશ માણસ નામના પ્રાણીની હોવી જોઇએ.આ લાશ ઉપરથી રેલ્વે પસાર થઇ હોય એમ લાગે છે એટલે મોઢું તો સાવ છુંદાઇ જ ગયુ છે.”

“ઓહ માય ગોડ…” કહી વાઘલે સાહેબે હવલદાર પર હુકમ છોડ્યો,”જલદી જીપ બહાર કાઢ.”

જ્યારે વાઘલે ત્યા પહોંચ્યા ત્યારે લોકોની ભીડ એકઠી થઇ ગઇ હતી. અને પ્રેસવાળા પણ આવી પહોંચ્યા હતા.(ભારતમાં નિયમ છે કે જ્યારે કોઇ અનિચ્છનીય બનાવ બને ત્યારે લોકો આવી જાય,મદદ માટે વિના સંકોચે કામે લાગી જાય અને બધુ પુરુ થવા આવે એટલે પોલિસનુ સાયરન સંભળાય,અને ત્યાર પછી છેલ્લે એમ્બ્યુલન્સ…!!!)વાઘેલા લોકોને આઘા ખસેડી અંદર ગયાં.લાશના તો ફુરચે-ફુરચા ઉડી ગયા હતા.

વાઘલે હવે તપાસ કરી રહ્યા હતા કે આ કેસ આત્મહત્યાનો છે કે અજાણતા જ આ માણસ ટ્રેન નીચે આવી ગયો હશે? ના,ના, અજાણતા તો ન જ આવે.હા, કદાચ દારુ પીધો હોય તો એને ભાન નહિ રહ્યુ હોય એવુ બને.તેમના મનનામાંથી અસંખ્ય વિચારો આવતા હતા.મ્રુત વ્યકિતના ખીસ્સામાથી કાગળીયા પરથી તેમની ઓળખ થઇ.નામે તેઓ રજનીભાઇ હતા.અને ફોરેસ્ટ ઓફિસનુ આઇ.કાર્ડ મળ્યું.મતલબ કે તેઓ ત્યા જોબ કરતા હશે.આ ખાતામાં જેટલા પૈસા ટેબલની ઉપરથી નથી મળતા એટલા તો ટેબલની નીચેથી મળે છે.એટલે પૈસાની તંગીને લીધે આત્મહત્યા કરી હોય તે વિચાર અર્થવિહિન હતો.

વાઘલે પહોચી ગયા સીધા  રજનીભાઇના ઘરે.પોતાના પતિનુ આકસ્મિક મ્રુત્યુ ના સમાચાર સાંભળી જેમ હિંદી ફિલ્મોની હિરોઇનો કહે છે કે “નહિં… યે નહિ હો સકતા.” એવી જ રીતે રજનીભાઇના અર્ધાંગિની એવા રચનાબહેનને ચીસ પાડી.વાઘલે તેમની સાથે વાત કરવા માંગતા હતા પરંતુ રચનાબહેને “તબિયત સારી નથી” એમ કહી વાતને છેડે પુર્ણવિરામ મુકી દીધુ.વાઘલેને આ બાબતમાં કોઇ કડી જડતી ન હતી. એટલે તેમણે રચનાબહેનના ઘરે વોચ રાખવા માંડી.

એક દિવસ વાઘલે જ્યારે વોચ રાખી રહ્યા હતા ત્યારે કોઇ એક યુવાન રચનાના ઘર માં દાખલ થયો.વાઘલેને આ વાતની જાણ થઇ ગઇ.થોડાક સમય બાદ તે ત્યાથી જતો રહ્યો.વાઘલે વિચારવા માંડ્યો.કોણ હશે એ? શુ કામે આવ્યો હશે? તેને અને રચનાને શુ સંબંધ થતો હશે? તે રચનાનો ભાઇ હશે કે પછી…???

બીજા દિવસે સવારે વાઘલેએ સૌથી પહેલુ કામ રચનાના પડોશીને બોલાવવાનુ કર્યુ.અને એ પુછ્યુ કે કોઇ અજાણ્યો યુવાન રચનાના ઘરે આવ-જા કરે છે? તો જવાબ મળ્યો કે હા,એ યુવાન કેતન હતો.

-રજનીનો ખાસ દોસ્ત.લગભગ પાંચ-છ મહિનાથી તે રજનીના ઘરે આવતો હતો.છેલ્લા ચાર મહિનાથી રજનીને પેરાલિસીસનો એટેક આવ્યો હતો જેથી પડોશીઓએ રજનીને જોયો ન હતો.હા, રચના ધ્વારા ખબર અંતર અચુક પુછાતી.

આ વાત જાણ્યા બાદ ઇન્સ.વાઘલે એ રચનાના ઘર પર ચાંપતી નજર રાખવા માંડી.જ્યારે ઇન્સ.વાઘલેને ખબર પડી કે કેતન રોજ રજનીના ઘરે આવે છે ત્યારે તેમને કેતન પર શંકા પડી.કારણ કે આખાય પ્રકરણમાં પ્રણય ત્રિકોણ હોવાની આશંકા હતી.છેલ્લા ચાર મહિનાથી રજનીને પેરાલિસીસનો એટેક આવ્યો હોવાથી રચનાની શારિરીક ભુખ સંતોષાતી નહિં હોય અને તેથી જ તેને કેતન સાથે…

વાઘેલા ઉપડ્યો સીધો રચનાની સોસાયટી ના ચોકીદાર જોડે અને કેતન કેટલા વાગે આવતો હતો,કેટલા વાગે જતો હતો, કેટલો ટાઇમ રોકાતો એ બધુ “વિઝિટર બુક”માં લખેલુ હતું.દરેક વ્યક્તિની એન્ટ્રી નોંધાતી હતી અને એ જ રીતે કેતન વિશેની તમામ વિગતો બહાર આવવા માંડી.

અને વાઘેલાને જ્યારે ખબર પડી કે જે દિવસે રજનીની લાશ ટ્રેન નીચે છુંદાયેલી મળી એ દિવસના આગળના જ દિવસે કેતને રચનાના ઘરની મુલાકાત લીધેલી હતી.તારીખ અને ટાઇમ “વિઝિટર બુક”માં કમ્પ્લીટ લખેલુ હતું.

હવે વાઘલેને શંકા જ નહિં પણ ખાતરી થઈ ગઇ હતી કે રજનીની હત્યા કેતને જ કરાવી હશે.રચના અને કેતન વચ્ચે પ્રેમ પાંગર્યો હશે અને વચ્ચેથી કાંટો કાઢવા રજનીની હત્યા કરી હશે.

એટ્ ધ્ ટાઇમ વાઘલેએ દસ મિનિટમાં કેતનને પોલિસ-સ્ટેશનમાં હાજર કરવાનો હુકમ કર્યો.(આપણા દેશમાં આવા પોલિસવાળા પણ છે…!!!)અને થોડી જ વારમાં કેતનને એના ઘરમાંથી ઉઠાવી લાવવામાં આવ્યો.ટેબલની સામે કેતન બેઠો છે,નજર ઝુકેલી,હાથ-પગમાં ધ્રુજારી,સામે જોવાની હિંમત પણ નહિ,આંખોમા ખામોશી અને વેદના.

“બોલો શું વાત છે કેતન?” વાઘલેએ ડંડો હાથમાં લેતા કહ્યુ.

“જી…સર…” -ઘભરાયેલો અવાજ

“હવે તમને ફાંસીના ફંદેથી કોઇ પણ નહી બચાવી શકે, મિસ્ટર કેતન.તમે જ રજનીનુ ખૂન કર્યુ છે.મારી પાસે નક્કર સાબિતી છે”-વાઘલેએ ડંડો પછાડતા કહ્યુ.

“નહિ…નહિ…સર, આપ જેવુ સમજો છો એવુ નથી.આ બાબતમા હુ એકદમ નિર્દોષ છુ.મને છેતરીને ફસાવવામા આવ્યો છે.હુ ભગવાનના સોગન ખાઇને કહુ છુ કે…”

“શટ અપ.ભગવાનના ખોટા સોગન ખાતા તમને શરમ નથી આવતી?એક પાપ તો કર્યુ છે, હજી ખોટુ બોલવાનુ પાપ કરો છો? કેટલા પાપ કરશો?” વાઘલે એ કેતનને વચ્ચેથી જ અટકાવ્યો.

“મારો વિશ્વાસ કરો સર,આપે આટલા દિવસમા જે તપાસ કરી એ તો માંડ ૧૦% જ છે.બાકીની ૯૦% થી તો આપ અજાણ છો.સત્યઘટના તો મારા અને રચના સિવાય બીજા કોઇને ખબર નથી.મને સજા તો નહી થાય ને? હુ આપને બધુ સાચુ-સાચુ કહી દઇશ.” કેતન રડતાં-રડતાં બોલ્યે જતો હતો.

“મારા કાન સત્ય સાંભળવા આતુર છે.” -વાઘલે

અને જે વાત કેતને કરી તે વાત સાંભળીને વાઘલેને તો શુ આપણને પણ આંચકો આવી જાય,ચક્કર આવી જાય એવી હતી.અને ‘આવું તો કાંઇ હોતે હશે?’ એવા ઉદગાર ન નીકળે તો જ નવાઇ.કેતને કરેલી વાત આપણે તેના જ શબ્દોમા સાંભળીએઃ

હુ અને રજની એક સાથે જ નોકરીમા જોડાયા હતા.ફરક માત્ર એટલો જ કે એ પરિણીત હતો અને હુ બેચલર.અમારા બંન્નેના સ્વભાવ મેચ થતા હતા અને જોડે આવવા જવાનુ હોવાથી અને ગાઢ મિત્રો બની ગયા હતા.અને હુ જ્યારે એકલતા અનુભવુ ત્યારે તેમના ઘરે જઇને બેસુ.એ મને આગ્રહ કરીને અને રાત્રે મોડે સુધી અમે વાતો કરતા.

સમય જતાં રજનીને પેરાલિસિસનો એટેક આવ્યો.અને ઘરમા તેનુ માન ઘટતુ ગયુ.છતાં કેતને આવવાનુ ચાલુ રાખ્યુ.રચનાની રચના કરતી વખતે ભગવાન સારા મુડમા હોવા જોઇએ.કારણ કે તેનુ શરીર ભલભલાને મોહી લે એવુ હતુ.આખરે તે પણ એક સ્ત્રી જ હતી ને? ભાવતુ ભોજન આરોગવાથી શરીરની ભૂખ શમી જતી નથી.જ્યારે આ તરફ રજનીને ઉભા થવાના પણ ફાંફાં હતા.કેતન અપરિણીત હતો.ચુંબકે લોખંડને આકર્ષી લીધુ. અને નિયમ પ્રમાણે જેમ-જેમ નજીક આવે તેમ-તેમ આકર્ષણની તિવ્રતા વધતી જાય છે. રચના અને કેતન એકબીજાની ખૂબ નજીક આવી ગયા હતા.આ વાતથી રજની અજાણ ન હતો.પણ તે કંઇ કરી શકે તેમ ન હતો.

“હમ્…પછી…???” વાઘલેને વાતમાં ઇન્ટરેસ્ટ પડતો ગયો.

‘પછી રચના અને રજની એક જ ઘરમાં રહેવા છતા એક-બીજાથી ઘણા દુર થઇ ગયા હતા.બન્નેના મનનુ મિલન હવે શક્ય ન હતું.રજનીની વાતો રચના માનતી ન હોવાથી રજનીએ રચનાને સ્પષ્ટ શબ્દોમા કહી દીધુ હતુ કે “આ તમામ મિલકત,સ્થાવર,મૂડી હુ દાનમા આપી દઇશ”. જેથી રચનાને માઠુ લાગ્યુ અને તેણે મને એક યુક્તિ બતાવી’.
હુ અને રચના ભેગા મળીને રજનીને મારી નાખીએ જેથી અમે બંને સુખેથી રહી શકીએ અને પછી અમે લગ્ન કરી લઇશુ અને માલ-મિલકત પણ અમારી થઇ જશે.એ રાત્રે એટલે કે રજનીની હત્યા થઇ એની આગળની રાત્રે અમે રજનીને કેવી રીતે મારવો?, લાશને ક્યાં નાખવી?, પોલિસ આવે તો કયુ બહાનુ કાઢવું? એ બધુ અમે નક્કી કર્યુ જેથી મારા નામની એન્ટ્રી આપે “વિઝિટર બુકમાં” વાંચી અને મને દોષિત માન્યો.હુ એ વખતે રચનાના પ્રેમમા હતો એટલે મારા આંખે પ્રેમની પટ્ટી બાંધેલી હતી.

પરંતુ મને ઘરે જઇને મને વિચાર આવ્યો કે આ બધુ હુ ખોટુ કરુ છુ.આવા કપરા સમયે મારે મારા દોસ્તની મદદ કરવી જોઇએ તેને બદલે હુ તેને મારવા જઇ રહ્યો છુ? ધિક્કાર છે મારા જેવા દોસ્તને.!

એટલે મે તરત જ બીજા દિવસે રચનાના ઘરે ગયો અને,

“રચના, આ રમતમા હુ તારો સાથ નહી આપુ.મારે રજની સાથે આવુ ના કરવુ જોઇએ.”  -કેતન

“મને હતુ જ કે ઘરે જઇને તારો વિચાર જરુર બદલાઇ જશે.એટલા માટે આપણે કાલે જે વાતો કરી એ બધી જ વાતો મે મારા મોબાઇલમા રેકોર્ડ કરી દીધી છે.હવે હુ તને બ્લેકમેઇલ કરીશ.હા, તુ આ રેકોર્ડ કરેલી ફાઇલ મેળવી શકે છે.બદલામા તારે મને ૫૦ લાખ રુપિયા આપવા પડશે.એક ફોરેસ્ટ ઓફીસર માટે આ રકમ બહુ મામૂલી કહેવાય.અને મારી પાસે રુપ છે,પૈસા મને તુ પણ આપીશ અને રજનીની મિલકત પણ હવે મારી જ થઇ ને રહેશે.તારા જેવા મને એક હજાર કેતન મળી રહેશે મિ.કેતન… ” -રચના

એ જ દિવસે મે પૈસા આપી એ ફાઇલ લઇ લીધી.અને આ જ વાતની આપને ખબર ન હતી.હુ નિર્દોષ છુ સર,મારો વિશ્વાસ કરો.

તરત જ ઇન્સ. વાઘલેએ રચનાના ઘેર જીપ દોડાવી.કડક પુછતાછ કરતા રચનાએ પહેલા તો આનાકાની કરી પણ એક પુરુષ આગળ એક સ્ત્રીનુ શુ ગજુ? અને એ પણ જ્યારે એ સ્ત્રી ખોટી હોય ત્યારે તો બેશક? છેવટે રચનાએ ગુનો કબુલ્યો કે મે જ મારા પતિનુ ખુન કર્યુ છે.

“પણ તમે એને ક્યા માર્યો? અને લાશ રેલ્વે-સ્ટેશને કેવી રીતે આવી???” ઉત્તેજના વઘતા વાઘલેએ પુછ્યુ.

“મે મારા પતિને ચપ્પુથી મારી નાખ્યો જ્યારે એ ભર ઉંઘમા હતા.અને ત્યારપછી એ લાશને મે રેલ્વે-સ્ટેશને મુકી આવી જેથી બધાને એમ જ લાગે કે રજની એ સ્યુસાઇડ જ કરી છે.અને ટ્રેન તેમના આખા શરીર પરથી પસાર થાય એટલે ચપ્પાના ઘા ની પણ કોઇને ખબર ના પડે.”-રચના એકીશ્વાસે ગભરાતા અવાજે બોલી ઉઠી.

“ગુડ પ્લાન મિસિસ રચના, પણ કાનુન કે હાથ બડે લંબે હોતે હૈ.યુ આર અન્ડર એરેસ્ટ.”- કહેતા ઇન્સ વાઘલેએ રચનાને હાથકડી લગાવી પોલિસ-સ્ટેશન તરફ દોરી ગયાં

(ભારતમાં પોતાના પતિ માટે સર્વસ્વ ત્યાગી દેનાર સ્ત્રીઓ તો લાખો છે પણ પૈસા માટે પોતાના જ પતિને મારી નાખનારી સ્ત્રીઓ પણ ભારતમા છે એ તો આજે જ જાણ્યું. )

(પાત્રોનાં નામ, ગામના નામ કાલ્પનિક છે.)